Malutka wieś, ale jest niezwykle malownicza z powodu swojej oryginalnej tyrolskiej i norweskiej architektury. Leży nad rzeką Wilczką i potokiem Bogoryja. Stałych mieszkańców ma niewielu, ale w sezonie turystycznym trudno tu znaleźć nocleg. Wskazana jest zatem wcześniejsza rezerwacja miejsc. Goście mogą skorzystać z luksusowych pokoi w prywatnych, w pensjonatach i agroturystykach. We wsi są restauracje, kawiarenki oraz kilka dobrze zaopatrzonych sklepów. Międzygórze jest punktem wyjściowym na trasy górskie Masywu Śnieżnika. A jest tu co oglądać. Jest to miejsce dla całej rodziny i łazików górskich o różnych umiejętnościach. 
Wielu młodych ludzi zaczynało tu swoją przygodę z górami, czuje do tego miejsca wielki sentyment i zawsze chętnie tu wraca. Międzygórze powstało jako osada smolarzy i węglarzy w XVIw. a potem rozwinęła się jako ośrodek hutnictwa żelaza. W drugiej połowie XVIIw osiedlili się tu górale z Maria Zell ze Styrii (dzisiejsza Austria). Rozkwit swój jednak datuje dopiero w XIXw. Dzięki królewnie Mariannie Orańskiej i jej zmysłowi organizacyjnemu wieś rozkwitła i przemieniła się w letnisko. W dniu 17.07.1839r. królewna trafiła do Międzygórza, którym się zachwyciła, szczególnie Wodospadem Wilczki. W rok potem w 1840 wraz ze swym ojcem weszła na szczyt Śnieżnika. Wybudowała także drogę do gospodarstwa znajdującego się na hali pod szczytem. Jej pojawienie się w tym rejonie oraz promocyjna działalność na salonach spowodowała, że Międzygórze stało się bardzo modne. Marianna budowała pensjonaty i zakładała pierwsze restauracje. Międzygórze posiada także wspaniały klimat, który tu zwabił lekarza dr H. Jänischa. Założył tu sanatorium zajmujące się leczeniem np. gruźlicy. Miał pacjentów z różnych części Europy np. Norwegii. To właśnie jego pacjent, norweski architekt zaprojektował w 1882r. budynek istniejącego do dziś DW „Gigant” przy ulicy Sanatoryjnej. Jest to do dziś jeden z największych budynków drewnianych w Sudetach.
Do rozsławienia Międzygórza przyczynił się także rozwój sportów zimowych – narciarstwa. W 1911r. twórca stylu alpejskiego w narciarstwie Mathias Zdarsky zorganizował tu pierwszy kurs. Międzygórze ma także swoje zabytki. Ma dwa kościoły i jak to bywało kiedyś kościół górny, obecnie św. Krzyża, działał dla protestantów. Dolny to drewniany kościółek św. Józefa Oblubieńca NMP z lat 1740-42. Ciekawostką są tu empory okalające cały budynek oraz pseudo kasetonowy sufit. We wnętrzach znajduje się ciekawy ołtarz w kształcie liści i prace Michaela Ignaza Klahra (figury). Kościół ten najlepiej jest zobaczyć w niedzielę po Mszy św. w okresie jesiennym i zimowym (latem jest czynny górny kościół). Będąc w Międzygórzu warto pójść na popołudniowy spacer do Wilkanowa, Jaworka i Nowej Wsi. Wsie te słyną z unikalnego budownictwa drewnanego i kilku zupełnie zapomnianych zabytków np. barokowego kościóła św. Barbary w Jaworku z 1791r.) Osoby zainteresowane architekturą wiejską znajdą na pewno coś dla siebie.

Rezerwat przyrody wchodzący w skład Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego. Do 1997r. wodospad mierzył 27 m. Do tego czasu również pozostawał sztucznie podwyższony specjalnie narzuconym kamieniem. W trakcie powodzi szalejące wody Wilczki zrzuciły ten kamień i wodospad się obniżył do około 25m, rzeka także wróciła do starego koryta. Wilczka zmasakrowała Międzygórze i sąsiednie wsie np. Wilkanów. Rezerwat chroni wodospad i las bukowo-jodłowy. Wilczka przepiłowała skały, czyli gnejsy tworząc piękny kanion zwany „Amerykańskim”, który można podziwiać z mostku. Wchodząc tutaj należy uważać na śliskie kamienne schody. Wodospad można oglądać z kilku miejsc widokowych. Pierwsze opisy pochodzą z XVIIIw. Odważnym czynem zapisali się dwaj oficerowie, którzy wskoczyli do wody chcąc zmierzyć głębokość wody i przepłynąć w pław. Opłaty za wstęp pobierał jeszcze poprzednik Marianny Orańskiej hrabia Magnis, ale to Marianna nakazała wybudowanie tu mostu. Idziemy dalej wygodną ścieżką oznakowaną kolorem czerwonym. W zimie tworzą się tu piękne lodospady.

Powstanie tego pątniczego kościółka wiąże się z kultem Matki Boskiej Śnieżnej. Wywodzi się on z legendy mówiącej, że w czasie pontyfikatu papieża Liberiusza, bezdzietny rzymski patrycjusz i jego żona przysięgli podarować swój majątek Matce Bożej. Modlili się do niej, aby wskazała w jaki sposób mają to uczynić. Piątego sierpnia 352r. na szczyt Wzgórza Eskwilińskiego w Rzymie posypał się śnieg. Patrycjusze ufundowali bazylikę na tym wzgórzu i tak powstał pierwszy kościół, który potem dał początek słynnej Basilica Santa Maria Maggiore, w której czczono Boską Rodzicielkę. W 1750r. wójt sąsiedniego Wilkanowa Christoph Veit odbył pielgrzymkę do słynnego Maria Zell i przywiózł kopię cudownej figurki Matki Boskiej, której kult pośrednio wywodzi się z opisanego powyżej wydarzenia. Została ona umieszczona na drzewie w kapliczce na Iglicznej. Kilka lat potem wichura zniszczyła drzewo, ale nie naruszyła figury. Uznano to za cud, co przysporzyło jej czcicieli. Potem nastąpiły liczne uzdrowienia np. chłopca, który odzyskał tu wzrok w 1777r. W 1782r. zaczęto budować obecny kościół. Celem pielgrzymów jest cudowna figurka Matki Boskiej Śnieżnej umieszczona w głównym ołtarzu. Wystrój pochodzi z końca XVIIIw. W 1967 i 1968r. przebywał tu kardynał Karol Wojtyłła, późniejszy Papież – Jan Paweł II. W 1983r. ukoronował figurkę w czasie pielgrzymki do Wrocławia i uroczystości na Partynicach. Znajduje się tu też cenny zbiór obrazów ludowych oraz liczne wota. W jednym z krużganków kościoła można podziwiać szopkę. 

Powstanie schroniska wiąże się ściśle z ruchem pielgrzymkowym do kościoła. W 1882r. wybudowano tu gospodę i wytyczono szlak turystyczny. Potem dobudowano jeszcze dwie części do budynku. Obecnie schronisko jest po trwającym wiele lat remoncie. Zostało odbudowane z ruiny. Okolice kościoła i schroniska są znane z pięknych panoram na Góry Bystrzyckie, Orlickie i Kotlinę Kłodzką.

To główny cel wycieczek dzieci i pośrednio dorosłych. Po I wojnie światowej, Izydor Kriesten, leśnik z zawodu, zasadził wokół swojego domu liczne górskie rośliny. Do wystroju ogrodu użył wszystkiego co może dać las korzeni, szyszek, kamieni i kory. Z tego wszystkiego powstały rożne bajkowe stwory w Ogrodzie Bajek położonym na przełęczy pomiędzy górami Toczek a Igliczna. Po II wojnie i jeszcze długo po niej, ogród popadał w ruinę dopóki nie zajęli się nim harcerze i nie zaczęli go odbudowywać. Wykonali podobne baśniowe stwory i obiekty nawiązujące do regionu np. Domek Ducha Gór czy miniaturową kopię nieistniejącej już wieży widokowej na Śnieżniku. Obecnie obiekt jest pod opieką Oddziału PTTK w Międzygórzu, które prowadzi tu działalność gospodarczą. Kiedy dzieci będą cieszyły oczy postaciami z bajek, dorośli mogą zagłębić się z lekturę rozmaitych sentencji wypalonych na deseczkach, czasem lekko „sprośnawych”i „filozoficznych”, ale wesołych i zmuszających do refleksji.
Obok ogrodu znajduje się Ośrodek Turystyki Górskiej Sudetów PTTK, gdzie miejscowy przewodnik może nam pokazać archiwalne materiały dokumentujące rozwój turystyki w Masywie Śnieżnika i w całych Sudetach. Warto posłuchać i zobaczyć ekspozycję. Po zwiedzeniu tego wszystkiego można zejść do Międzygórza szlakiem żółtym. Wycieczkę można oczywiście także odbyć w kierunku odwrotnym.

Schronisko powstało na miejscu dawnego gospodarstwa „Szwajcarka” z inicjatywy królewny Marianny Orańskiej w 1871r. Wybudowano je w stylu szwajcarskim. W 1872r. powstały pozostałe obiekty gospodarcze. Pod koniec XIXw. próbowano tu przeszczepić z Karkonoszy modę na zjazdy rogatymi saniami aż do Międzygórza. Było to miejsce odbywania kursów narciarskich, centrum sportów zimowych i najwyżej położone gospodarstwo hodowlane bydła w Niemczech. Po I wojnie światowej schronisko częściowo zabudowano likwidując liczne krużganki. Po II wojnie schronisko uległo dewastacji. Dopiero w latach osiemdziesiątych XXw. za czasów Zbigniewa Fastnachta, kierownika schroniska, zaczęły się remonty. Światło dopiero udało się doprowadzić w 2000r., próbowano instalować elektrownię wiatrową a udało się dopiero z turbiną wodną. Były problemy z oczyszczaniem ścieków. Wraz z karkonoską „Samotnią”, schronisko na Śnieżniku było uznane przez wielu za najbardziej nastrojowe w Sudetach ze względu na konieczność siedzenia przy świeczkach bądź kominku. Było to celem pobytu wielu zakochanych nastolatków i studentów. W latach 80 XXw. w schronisku śpiewano najbardziej wywrotowe pieśni, zakazane lub nie mile reżimowi komunistycznemu. Śpiewano pieśni takich autorów jak Jacek Kaczmarski, Edward Stachura czy poetów rosyjskich Władimira Wysockiego oraz Bułata Okudżawy. Nic dziwnego też, że w schronisku można było spotkać panów ze służby bezpieczeństwa (SB) ,a turyści byli często kontrolowani przez wojsko. Kto miał świeczki, za dużo konserw i za dużo ciepłych ubrań był podejrzewany o chęć ucieczki do Austrii przez Czechosłowację. Musiał także odbyć umoralniającą rozmowę z oficerem politycznym o tym jak to nie dobrze uciekać z socjalistycznej ojczyzny na kapitalistyczny zgniły zachód. Schronisko było też chętnie odwiedzane przez grupy sportowe i nie było problemem zobaczyć na hali jedną z pierwszych i najlepszych w Polsce trenujących członków sekcji Aikido wrocławskiego AZS Politechnika. Na sylwestra przyjeżdżały tu tłumy ludzi śpiąc nawet na schodach i w prysznicach. Obecnie schroniskiem zarządza syn Zbigniewa, Jacek i tak jak Ojciec, proponuje gościom naleśniki, gofry i pyszną herbatę. Przy schronisku jest ważny węzeł szlaków turystycznych. Można wrócić do Międzygórza lub udać się w kierunku Kletna i Stronia Śląskiego. Wejście na Śnieżnik szlakiem czerwonym wymaga pewnej wytrwałości.

To śródgórska łąka znana z bujnej roślinności i rzadkich roślin takich jak fiołek sudecki. Już w XVIIIw. powstały tu pierwsze zabudowania gospodarcze, czyli Stara Krowiarnia. Kolejni właściciele wybudowali nowe obejścia zwane Nową Krowiarnią już w 1809r. W 1838r., po wykupieniu tych terenów przez królewnę Mariannę Orańską, rozwinął się ruch turystyczny. Do tego gospodarstwa, w 1869r. Marianna Orańska sprowadziła z Alp Berneńskich górala Michaela Aegertera, który zorganizował tu wzorowe gospodarstwo „Schweizerei”, czyli „Szwajcarka”. Uzyskał znakomite wyniki w hodowli jak na te warunki. Był ulubieńcem Marianny. Zasłynął także z likieru ziołowego. Udzielał też gościny turystom. Uruchomiono także na hali stację meteorologiczną oraz pocztę.

Kopuła Śnieżnika jest objęta ochroną rezerwatową w ramach Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego. Już w 1938r. została uznana za rezerwat ze względu na stwierdzenie około pięciu tysięcy gatunków fauny i flory. Jest to najwyższy szczyt Ziemi Kłodzkiej. Śnieżnik to symbol Ziemi Kłodzkiej tak samo ważny jak Śnieżka dla Karkonoszy. Kopuła góry słynie z pięknych i szerokich panoram np. na Hrubý Jeseník (Wysoki Jesenik). Nazwa pochodzi od długo zalegającego śniegu. Warunki na górze są bardzo trudne. Panują tu bardzo silne wiatry, mgły a tak zwane lato termiczne wcale tu nie występuje. Kopułę pokrywają trawy i ziołorośla i kwiaty. Kosodrzewina jest wprowadzona sztucznie. Klimat Śnieżnika wpływa także na rozwój rzadkich owadów. Jest tu także górskie przejście turystyczne z Czechami, a warto się wybrać za granicę, aby np. dziecku pokazać czeski symbol Králického Sněžníku, czyli słonia… Słoń stoi tu od 1932r. Bardzo wcześnie pojawili się tu narciarze i saneczkarze.
Przez wiele lat turystów przebywających na szczyt zadziwiała hałda kamieni. To ruina dawnej wieży widokowej, której miniaturowa kopia znajduje się w Ogrodzie Bajek i na wielu widokówkach. Wieżę imienia pruskiego cesarza Wilhelma I wybudowano w latach 1895-99 z inicjatywy Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego. Miała wysokość 33.5m i składała się z dwóch połączonych wież o różnej wysokości i restauracji. Była to jedyna tego typu konstrukcja w Sudetach. Niestety popełniono błędy w trakcie budowy i efektem były wielkie zniszczenia wieży w czasie zim. W 1941r. do wojska powołano zarządcę wieży a 1945r. została opuszczona. Wieża popadła w taką ruinę, że zagrażała zawaleniem. W październiku 1973r. wieżę wysadziło wojsko. Udło się ją odbudować dopiero w 2022r. Wracamy do schroniska i dalej maszerujemy do Kletna szlakiem żółtym.

Jaskinia Niedźwiedzia pod względem wspaniałości szaty naciekowej i piękna jest numerem jeden w Polsce. Jest najdłuższą jaskinią w Sudetach. Przypadkiem, w 1966r. w trakcie eksploatacji złóż marmuru w kamieniołomie Kletno III odszczelono jej otwór. Ta wielopoziomowa jaskinia znajduje się w Dolinie Kleśnicy na zboczach góry Stromej i jest wspaniałym przykładem zjawisk krasowych na tym terenie. Zaczęto także prowadzić badania naukowe z zakresu geologii, geomorfologii, geofizyki, paleontologii, hydrologii i biologii. Do pracy przystąpili także grotołazi oraz studenci z Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1977r. jaskinię uznano za rezerwat przyrody. Powstała w wapiennej soczewce znajdującej się pomiędzy łupkami krystalicznymi a paragnejsami Masywu Śnieżnika. Powstała w wyniku erozji, czyli niszczenia a dokładniej wypłukiwania ze skał wapiennych węglanu wapnia. Erozja stworzyła korytarze jaskini i sale główne. Jednakże po pewnym czasie wypłukany węglan wapnia, czyli kalcyt przestał być dla górotworu obojętnym. Podziemne wody stały się mocno nim wysycone i chemicznie agresywne. Rozpuszczony w wodzie kalcyt zaczął się odkładać na ścianach w postaci pięknych nacieków, tworzących różne formy takie jak draperie, misy martwicowe, stalaktyty, stalagmity, czy stalagnaty (połączony stalagmit ze stalaktytem, inaczej kolumna). Znaleziono tu także dużą liczbę szczątków niedźwiedzia jaskiniowego. Był to gatunek żyjący w okresie ostatniego zlodowacenia i jest to jedno z najmłodszych stanowisk tego zwierzęcia w Europie. Innym drapieżnikiem są lwy jaskiniowe o wyglądzie przypominającym krzyżówkę dzisiejszego tygrysa i lwa. Lew wyginął prawdopodobnie tak samo pod koniec ostatniego zlodowacenia. Warto dodać, że pierwszym przewodnikiem po jaskini był mieszkaniec Kletna Jakub Sądej, który brał udział w jej odkrywaniu.
Do jaskini wchodzi się tylko z przewodnikiem w zorganizowanych grupach i dlatego warto jest wpierw zrobić rezerwację. Ponad to jaskinia jest czynna w różnych miesiącach roku o różnych godzinach. W poniedziałki i czwartki jaskinia jest nieczynna. Kletno znajduje się kilka kilometrów za Stroniem Śląskim. Dojeżdżamy do parkingu i tam musimy już pieszo dojść do jaskini. W środku panuje półmrok, jest prawie stu procentowa wilgoć i stała temperatura około 6 stopni, ale widoki są piękne i niezapomniane. Do zwiedzania jest udostępniony tylko środkowy korytarz i wchodzi się do niego przez specjalną śluzę. Zwiedzane trwa około 45 minut.

Czarna Góra (1205m) to mekka narciarzy, a w lecie turystów pieszych, rowerzystów i paralotniarzy. Jest dość łatwo rozpoznawalna w terenie ze względu na przekaźnik TV na szczycie. Znajduje się tu jeden z największych ośrodków sportów zimowych w Sudetach oraz ogólnie dostępna wieża widokowa. Wygodny i bezpieczny dojazd prowadzi ze Stronia Śląskiego w kierunku wsi Sienna (patrz drogowskazy). Drugi dojazd jest dość skomplikowany i dla doświadczonych kierowców. Prowadzi on drogą 393 od strony Bystrzycy Kłodzkiej, Pławnicy i Idzikowa przez Przełęcz Puchaczówka. Z Siennej prowadzi też droga do Kletna w pobliże Sztolni Uranowej, Muzeum Ziemi oraz parkingu przy Jaskini Niedźwiedziej. Droga Sienna-Kletno jest bardzo wąska i są na niej mijanki. W zimie radzimy jecheć wyłącznie przez Stronie Śląskie i wyłączyć nawigacje GPS.  W lecie na szczyt Czarnej Góry można wjechać na górę kolejką linową i jest możliwość zabrania roweru. Z Czarnej Góry prowadzą liczne szlaki turystyczne np. w kierunku stolicy Międzygórza, oraz szczytu Śnieżnika Kłodzkiego. Kolej krzesełkową ma około 1367m długości jest czynna cały rok. Jest tu 8 wyciągów talerzykowych i karuzela narciarska dla dzieci. Łączna długość tras narciarskich wynosi 8km, w tym 4km sztucznie dośnieżanych.W Siennej i w okolicach w ostatnim okresie zaczyna przybywać nowych obiektów hotelowych i gastronomicznych oferujących dania polskie, czeskie, kuchnię myśliwską czy potrawy rybne. W Siennej można wypożyczać sprzęt narciarski czy deski snowboardowe oraz pobierać lekcje. Na Czarnej Górze odbywają się liczne zawody dla np. instruktorów narciarstwa. Są także organizowane turnusy wypoczynkowe połączone z nauką jazdy na nartach a nad bezpieczeństwem turystów w dyżurce tuż przy wyciągu krzesełkowym czuwają ratownicy GOPR i mają co robić, ponieważ interwencji i zwózek jest tu sporo i najczęściej problemy wynikają ze zderzeń przy bardzo dużych prędkościach. Czarna Góra oferuje dzieciom i początkującym łatwe pola narciarskie do nauki, ale reszta to trasy trudne oznakowane na czerwono o długościach 1200 m, 1220 m i 1680 m oraz oznakowane na czarno bardzo trudne i wymagające doskonałej techniki jazdy trasy o długości 950 m, 980 m i 1600 m. Jest też tu rynna snowboardowa. Osoby, dla których Czarna Góra może okazać się za trudna mogą szybko przemieścić się do Stacji Narciarskiej Kamienica położonej we wsi o tej samej nazwie na stokach Góry Oliwnej. Trasy mają charakter rekreacyjny o niewielkim nachyleniu i długościach 97 m, 270 m. 400 m i 436 m. Jest oświetlenie, sztuczne naśnieżanie, instruktorzy prowadzą zajęcia. Jest też wyciąg o niskim prowadzeniu liny, który wspomaga naukę jazdy.